Tja, als ik toen had geweten wat ik nu weet, had ik het heel anders gedaan.
Al ruim 35 jaar lag een prachtige trui in de kast: een "Ierse" trui van jeanskatoen. Prachtig. Heel veel uren werk in gestopt.
Maar ..... hij heeft ook al die tijd echt in de kast gelegen. Niet draagbaar. De omvang is ruim 1.40 meter maar voor mij is 1 meter omvang ruim voldoende. Jammer van al dat werk!
Waarom heeft hij er dan zo lang gelegen? Omdat hij echt prachtig is, en het gewoon pijn doet om hem weg te doen. Of uit te halen. Au!
Toch begon het intussen ook wel heel erg veel pijn te doen dat die prachtige trui daar maar lag te niksen. Ik heb dus al een tijd keihard lopen denken over een oplossing:
1. Onder de naaimachine leggen, zijnaden een flink stuk innemen, evenals de oksel en de bovenkant van de mouwen. T-shirt model overhouden. Bezwaren: je houdt waarschijnlijk een prop over onder de oksel. Natuurlijk kun je het overtollige textiel afknippen, maar dan moet je een oplossing vinden voor al die losse zijsteken, en omdat het katoen is gaat het niet vilten dus vind ik het riskant.
2. Zijnaden loshalen, stuk van de zijkanten afknippen, en de mouwen opnieuw inzetten. Bezwaren: de mouwinzet komt dan meer naar boven, dus worden de mouwen te kort. Het probleem met de doorgeknipte steken speelt ook hier.
3. Weggeven. Bezwaren: dit rare model gaat niemand passen. Bovendien ook emotioneel te moeilijk.
4. Uithalen en opnieuw breien. Het enige logische alternatief.
Dus ben ik, met een klein beetje aanmoediging van een vriendin de op bezoek was, maar eens begonnen met voorzichtig de naden loshalen. En als je eenmaal begonnen bent, is er geen weg meer terug. 
Na een uurtje of vier prutsen heb ik de voorkant uitgehaald, 7 bollen (samen 230 gram) liggen te wachten op de volgende fase.
2 jaar later: intussen de hele trui uitgehaald. Garen opgewonden in strengen. Strengen gestoomd om de kronkels te laten ontspannen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten